شش ساعت ِ آخر ِ کابل ِ افغانستان

2
بیرون قصر کودکان بودند و دنبال توپ ِ زردی می دویدند. می خندیدند، فحش می دادند به یکدیگر و باز می خندیدند. بیرون قصر می دویدند و انگار نمی دیدند هزاران چشم از پشت کلکین ها و دروازه های قصر به آنها می بیند. سالهاست که هزاران چشم می بیند از پشت کلکین ها. به این همه بی خیالی می بیند، و این همه رنگ سرخ و زرد و آبی پیراهن ها و تی شرت ها می بیند. جلوتر می روم. می ایستند و با چشمهای پر از زندگی مرا می بینند. می گویم "خوش دارین از شما عکس بگیرم؟" کنار هم می ایستند. "نه اینطرف بیایید، پیش قصر بایستید". یکی شان به تائید حرفم می گوید " ها از قصر ِ ما عکس بگیر". چیزی هست در این "قصر ِ ما". دو کلمه نیست این، فقط یک کلمه است "قصر ِ ما".

3
با علی به رستورانت خداداد می رویم. رستورانت خداداد اشرافی ترین رستورانت کابل است. این کنایه نیست. خداداد میانسال و سیاهچرده، چارقد نشسته روی تخت شاهی اش و روبرویش قطار چاینک ها(قوری ها) و پیاله های شیشه ای است. علی را که می بیند لبخند می زند و محکم دستش را می فشارد. علی رومه ای را از کیفش می کشد و به او می دهد. خداداد رومه را می گیرد و کنار دخلش که یک ظرف چوبی است می ماند و می پرسد "چه خواهش دارین؟". علی می گوید "چیپس و چای و نان". کمی جلوتر روی نیمکت آهنی می نشینیم. در سراسر رستوران دو ردیف نیمکت های آهنی است و میزی بلند روبرویش. به فاصله کوتاهی از من، پیرمردی است با نوجوانی در کنارش. لبخند می زنم، با لبخند جوابم می دهد و مشغول خوردن نان و چایش می شوم. پسرک اما هیچ به ما نمی بیند. با شور عجیبی تکه های نان تازه را جدا می کند. در دهانش می گذارد و می جود. بعد چای شیرین را سر می کشد و پیاله ی دیگری می ریزد. خوشمزه ترین غذای دنیا را نوش جان می کند پسرک. رستورانت خداداد است اینجا. لذیذترین چیپس و چای و تخم مرغ و نان دنیا را دارد.

4
دوربین را از کیفم می کشم. عکس می گیرم. مات می آید. با دستمال لنزش را پاک می کنم. دوباره عکس می گیرم. کمی واضح تر شده است اما باز هم مات است. دوربین را می گذارم روی میز و به صداها گوش می دهم. روبرویم در دو ردیف پسران و دختران جوانی نشسته اند که یا شاعرند یا داستان نویس. به وضوح نمی شود دید همه را، توده ی مه گرفته اتاق را. بر شیشه ها بخار نشسته، از پیاله های چای بخار می خیزد، یکی دو نفری هم سیگار می کشد. دوباره دوربین را برمی دارم و عکس می گیرم. آدمها مات اند، همچنانکه صداها مات اند، شعرها مات اند و ما از هفت گوشه ی عالم جمع شده ایم در این اتاق، از عالم مردگان و زندگان جمع شده ایم در این اتاق. و شاید آن چهره مات در گوشه ی اتاق، صادق هدایت باشد، اینطرف فروغ نشسته باشد. آنکه سیگار می کشد هم واصف باختری باشد که چشمهایش کم سو شده است اما با دقت گوش می دهد و شیرین گپ می زند. کنارش گارسیا لورکاست، پروست هم، ویرجینیاوولف هم. همه به کابل ِ افغانستان آمده اند. به "کارته سه" آمده اند. "پل سرخ" را یافته اند و "کافه هنر" را پیدا کرده اند.

5
الیاس خفه شو، بس کن. بس کن این حس نوستالژیک دروغت را. تو تنها یک ماه است که اینجایی و بعد می روی. اگر راست می گویی بیا و یک سال در همین کابل ِ عزیزت زندگی کن، تا دریابی کابل یعنی چه. یا حداقل یک ماه زندگی کن با معاشی که یک کارمند می گیرد، هفت یا هشت هزار افغانی (150 دلار). تازه اگر جزو کمتر از بیست درصد جمعیت باشی و کارمند باشی و کار داشته باشی. برای تو که هر چند سال، یک ماه می آیی با پسران و دختران زیبا و شیک به کافه می روی و قلیان می کشی، شاید کابل زیبا دیده شود اما برای کارگران خسته ی همان کافه ها، کابل سخت و پتیاره است. برای تو شاید پل سرخ، مکانی برای قرار گذاشتن با دوستانت باشد اما برای مردهای روی پل چنین نیست. مردهایی که از خروسخوان می آیند تا شاید کاری بیابند و تا دیگر منتظر می مانند و کاری نمی یابند و سر به زیر و جگرخون به خانه باز می گردند. اگر اینجا را چنین دوست می داری، بمان، همینجا بمان، زندگی کن.
این حرفها در نگاهان بسیاری بود، در نگاه ناجیه و کاوه و علی و امید بود.

6
نیم ساعتی به نیم شب مانده بود که امید رسید. در انتهای "دشت برچی" بودم. به امید گفتم داخل کوچه بیاید چرا که هنگام آمدن تا زانو در آب فرو رفته بودم و نمی خواستم دوباره چنین شود. مثل همیشه دیر بیرون شدم و امید خانه را گم کرده بود و لابد راننده تاکسی هم بسیار غر زده بود. امید عصبانی بود از دیر کردنم اما من حس خوبی داشتم از اینکه عصبانی اش کرده بودم. نمی دانم چرا ولی از اینکه می توانستم همچنانکه عصانیت او را می بینم به او نگاه کنم و دریابم که چقدر به هم نزدیکیم. که بسیار رفیقیم که مهم نیست اصلن اگر اعصابش را خرد کرده باشم. که ساعت یازده شب بگویم بیاید دنبالم تا آخرین شب را در اتاق او و کاوه و علی باشیم. امید رفیق است. امید رفیق ِ جانم هست در کابل، چنانکه فردوس ِ برین رفیق جانم هست در بلخ و شکریه در آدلاید. برادران ِ روحی ام هستند. آدمی در هر شهر نیاز به یک "امید" دارد، مگرنه تاب نمی آورد. " امید نمی دانم، نمی دانم امید، من همینم، همین تن ِ سطحی ِ بی جنبه ام. دوست می دارم دور و برم آدم باشد، برایشان ماسک بزنم و نمایش اجرا کنم تا لبخند بزنند، احترامم کنند، مثلن دوستم داشته باشند اما تو خودت بهتر می دانی که .